Obraz Mikołaja Sętowskiego z 2018 roku to eksplodujące kolorem i formą zbiorowe przedstawienie twarzy i postaci, zamknięte w kompozycji przypominającej sen lub wizję z pogranicza świadomości i fantazji.

W centrum obrazu znajduje się chaotyczna, ale rytmiczna mozaika ludzkich twarzy, fragmentów ciał, masek i fantastycznych stworzeń. Styl przypomina surrealistyczny komiks – jest tu wiele ekspresji, przesady, przerysowania i gry z anatomią. Twarze różnią się nie tylko kolorem, ale też emocjami, stylem malowania i symbolicznym znaczeniem. Widać wpływy kubizmu, groteski, a także pop-artu i malarstwa intuicyjnego.

Dominują nasycone barwy: kobalt, oranż, czerwień, zieleń i fiolet – a tło zbudowane z geometrycznych płaszczyzn (kratki, szachownice, cyfry, znaki nieskończoności) sugeruje ukryty system lub kod obecny pod powierzchnią rzeczywistości.

Choć pozornie chaotyczny, obraz wydaje się kompozycyjnie przemyślany – postaci tworzą rodzaj wiru lub spiralnej struktury, jakby były wciągane w jedno wspólne doświadczenie. Niektóre elementy (takie jak zamalowane usta, przekreślone oczy, pytajniki, zniekształcone profile) mogą sugerować motywy wykluczenia, braku głosu lub wielogłosowości.

To dzieło z pogranicza świata snu, teatru masek i introspekcji, pełne emocji, symboli i niedopowiedzeń – wciąga niczym labirynt twarzy i tożsamości, który każdy widz może odczytać inaczej.