Jacek Lipowczan, „...i z czułością cię obejmuję”
(albo raczej: „Złapałem cię na haczyk i teraz nie puszczę”)

Oto scena, jakby wyjęta z kroniki nieudanych inwestycji i złudnych nadziei: na ulicy Złotej, pod numerem 69 (przypadek? nie sądzę), siedzi wielki błazen – pół-kasjer, pół-automat do gier, a może emerytowany iluzjonista po przejściach. Z miłosnym uśmiechem otwiera brzuch niczym skarbiec z rajskiej reklamy, ale... niespodzianka! Z wnętrza wyłania się złoty jackpot, który właśnie pęka, jak marzenia o łatwym bogactwie.

Z kieszeni błazna wystają banknoty, choć bardziej przypominają kupony z supermarketu. U jego stóp leży kolejny pajac – być może ten, który właśnie zagrał wszystko na siedem i przegrał z kretesem. Bo przecież na Złotej zawsze świeci się neon "WYGRANA", ale wypłaca tylko iluzje.

Z sufitu zwisają karty – może to suszą się prania hazardzistów, a może znaki ostrzegawcze: "Tu zostaniesz rozwieszony jak twoje nadzieje". Nad wszystkim czuwają dwa oko-słupy, które bacznie obserwują każdy twój ruch, gotowe wywrócić stół w ostatnim rozdaniu.

To obraz o czułości… ale tej zdradliwej, co mówi „chodź, przytulę cię”, a potem zabiera portfel, godność i resztki rozsądku.