Obraz nie wymaga oprawy.

Z płótna unosi się powiew ciepłego lata — jakby wiatr przeszedł przez zielone pola i zatrzymał się na twarzy kobiety, która spogląda w nas z tajemniczą łagodnością. Jej spojrzenie jest ciche, ale pełne siły — jakby znała sekret światła i cienia.

Złotozielona tkanina owiewa ją niczym liść unoszony przez wiatr, splatając się z jej włosami, które falują jak trawy o zachodzie słońca. Barwy obrazu — soczyste zielenie, cytrynowe żółcie, ciepłe ochry i akcenty turkusu — opowiadają historię wolności, kobiecej energii i zmysłowego trwania „tu i teraz”.

Artysta nie maluje portretu — maluje stan ducha: chwilę między ruchem a bezruchem, między dotykiem a snem, kiedy natura styka się z człowiekiem nie przez słowa, lecz przez światło, powietrze i kolor.

To nie tylko obraz kobiety. To obraz oddechu lata.