2025

Praca oprawiona zgodnie z wiziualizacją.

„Kamienne twarze w zamyśleniu” to oniryczna, niemal metafizyczna wizja, w której czas zdaje się zatrzymać. Monumentalne oblicza, wykute z chłodnego kamienia, tkwią w ciszy, jakby pogrążone w głębokiej kontemplacji — nieruchome, a jednak pełne emocji, których nie da się uchwycić słowami.

Ich spojrzenia nie są skierowane na świat rzeczywisty — wydają się patrzeć w głąb siebie lub poza granice widzialnego, w przestrzeń snu, wspomnień lub dawno zapomnianych idei. To obrazy, które rodzą się na granicy jawy i snu — w świecie, w którym granitowa trwałość spotyka ulotność myśli.

Scena pełna jest symboliki: kamień jako metafora pamięci, trwania, wieczności — zamyślenie jako wyraz refleksji, zagubienia lub duchowego przebudzenia. Światło i cień odgrywają tu równie ważną rolę — modelując rysy twarzy w sposób niemal teatralny, podkreślają dramatyzm chwili i iluzję życia uwięzionego w nieożywionej materii.

To przestrzeń, która nie należy do konkretnego miejsca ani czasu. Może być ruiną pradawnej cywilizacji, snem artysty lub wizją utkwiącą w umyśle widza na długo po przebudzeniu.