obraz olejny na płótnie, bez oprawy

Obraz można zobaczyć na żywo podczas wystawy w Zamku Karpniki

Moje kobaltowe serce

Zamknęła oczy — jakby chciała zasłonić się przed światem,
albo otworzyć drzwi do krainy ciszy,
gdzie myśli płyną wolno jak cień chmur na wodzie.

Jej twarz, malowana błękitem melancholii,
tonie w chłodnych kobaltach, które oplatają ją
jak sen niedopowiedziany, jak wspomnienie, które boli,
ale którego nie chce się zapomnieć.

Ciepło – zaklęte w pomarańczowych westchnieniach skóry –
wydobywa się z głębi, jakby serce próbowało
przebić się przez zimną warstwę spokoju,
zasygnalizować, że żyje, że czuje, że kocha.

Tło – rozedrgane i niespokojne –
szepcze językiem farby o tym, czego nie widać.
Tam pulsują echa pragnień, niedokończonych rozmów,
miękko rozpuszczonych w błękicie emocji.

To nie tylko portret kobiety.
To portret chwili zawieszonej między oddechem a milczeniem.
To kobaltowe serce, które bije w rytmie światła i koloru.