węgiel na papierze,

Bez ramy - możliwość oprawy na zamówienie.

„Nu” – jak szkic światła zatrzymanego pomiędzy jednym oddechem a drugim. Kobieta siedzi w półcieniu, naga, ale nie odsłonięta – raczej otulona miękką ciszą. Jej ciało, zbudowane z czerni, bieli i szarości, przypomina rzeźbę wydobytą z mroku – każdy fragment modelowany światłem niczym dłutem.

Głowa opuszczona, włosy opadające na twarz niczym kurtyna – to gest zamyślenia, intymnej obecności, która nie potrzebuje odbiorcy. Tło rozmywa się w abstrakcyjne smugi i plamy węgla, podkreślając kruchość chwili, która właśnie się wydarza i natychmiast znika.

To studium ciszy, w której ciało staje się szeptem – delikatnym, choć wyrazistym. „Nu” nie epatuje nagością – opowiada o wrażliwości, która rodzi się w półcieniu, tam, gdzie spojrzenie spotyka blask i pozwala mu na chwilę zagościć na skórze.