Obraz przedstawia eteryczną, anielską postać, której subtelne piękno i delikatność podkreślają białe, pierzaste skrzydła oraz jasna, niemal świetlista cera. Postać spogląda w skupieniu na płomień unoszący się w jej dłoniach. Ogień jest żywy, dynamiczny, o intensywnej, pomarańczowo-czerwonej barwie, kontrastując z chłodnymi, pastelowymi tonami reszty kompozycji.

Gest kobiety – trzymanie płomienia z delikatnością i uwagą – wydaje się wyrażać poczucie odpowiedzialności, opieki lub głębokiej kontemplacji nad jego znaczeniem. Jej twarz zdradza spokój i powagę, jakby ogień był symbolem życia, nadziei, a może nawet transformacji.

Tło obrazu jest ciemne, niemal czarne, co dodatkowo wydobywa świetlistość płomienia i bieli skrzydeł, nadając scenie aurę tajemniczości i ponadczasowości.

Obraz zdaje się ilustrować harmonię i napięcie między przeciwieństwami – ogniem i spokojem, życiem i duchowością, a także kruchością i mocą. Jest to dzieło, które skłania do głębszej refleksji nad znaczeniem wewnętrznego światła i równowagi w naszym istnieniu.