„Pierwszy kolor światła w cieniu zapomnienia” to opowieść o chwili zatrzymanej pomiędzy początkiem a końcem, o miejscu, gdzie światło rodzi się z pamięci, której już nie ma. Zanurzony w chłodnych tonach ultramaryny przełamanej błękitnymi szarościami, obraz ten emanuje ciszą głęboką jak bezkres — przestrzeń, w której pojawia się symbol. Czarny, obecny, lecz niedostępny, zawieszony ponad małą postacią podróżnika — świadka czegoś większego niż zrozumienie.

To dzieło kontemplacji. Nie daje odpowiedzi, lecz pozwala poczuć wagę pytania. Zmusza do zatrzymania się w bezruchu wewnętrznym — w tym miejscu, gdzie intuicja mówi więcej niż rozum. Błękit tu nie uspokaja, lecz prowadzi ku głębi, która chłodzi i oczyszcza.

Idealny do przestrzeni, które potrzebują nie tylko obrazu, ale ciszy. Doskonale współgra z wnętrzami nowoczesnymi, ascetycznymi lub medytacyjnymi — tam, gdzie mniej znaczy więcej, a obecność rzeczy niematerialnych buduje atmosferę refleksji i skupienia. Obraz, który zostaje w myślach, nawet gdy się od niego odejdzie.