PASTEL + KREDKA na tekturze + element dekoracyjny Doroty Mielcarek-Widełka
Oprawiony w ramę i szybę.

Na pierwszym planie pojawia się twarz kobiety – spokojna, o lekko melancholijnym wyrazie, patrząca wprost na widza. Jej oblicze wyłania się jakby zza zasłony mgły czy wodospadu barw, które spływają ku dołowi niczym strugi deszczu. Skóra jej twarzy pokryta jest drobnymi plamkami, przypominającymi piegi, ale także mogącymi symbolizować ślady czasu albo pył wszechświata.

Włosy kobiety są jak sieć – utkane z nici światła i cieni, wplątane w przestrzeń obrazu, w której odnaleźć można także kształty przypominające pajęczynę.

Na uchu zawieszony jest duży, nierealny kolczyk – wygląda jak rama zegara, w której zamknięte zostało jajko. Ten element staje się symbolem życia, początku, ale też kruchości i przemijania, bo osadzony jest w metalowej obręczy, jakby w mechanizmie czasu.

Tło obrazu to świat abstrakcji – przecieki farby, barwne zacieki, rozpryski, prześwity błękitu widoczne w "wyrwach" na powierzchni. Sprawiają wrażenie, jakby twarz istniała na granicy dwóch rzeczywistości: materialnej i duchowej.

Całość budzi skojarzenia z marzeniem sennym, wspomnieniem lub wizją – obraz w równym stopniu jest portretem, co metaforą: kobieta jawi się jako uosobienie pamięci, czasu i samej istoty życia.