Obraz nie wymaga oprawy.

Na obrazie Marcina Mikołajczaka „Światło pustyni” twarz kobiety jaśnieje niczym święty znak zapisany w piasku i słońcu. Jej spojrzenie jest głębokie jak cisza o świcie nad wydmami – pełne dumy, pamięci i nieskończonej siły przodków. Złoto i ochra grają z błękitem tła, jakby ciepło pustyni spotykało chłód nieba.

Na skórze malują się symbole – rytmiczne, niemal sakralne – jak mapa ducha, prowadząca ku źródłu tożsamości. Czerwień chusty pulsuje jak serce, a ciężkie kolczyki drżą od blasku słońca i opowieści niesionych przez wiatr.

To portret kobiety, która nosi w oczach historię ziemi i wargami wypowiada ciszę świata. W niej odbija się światło, którego nie da się zgasić – światło pustyni, światło życia.