Obraz Krzysztofa Iwina „Wjazd Chrystusa do Jerozolimy” to surrealna, baśniowa reinterpretacja biblijnej sceny.

W centrum widzimy postać Chrystusa – wychudzoną, bladą, o wielkich, melancholijnych oczach, które nie patrzą na wiwatujący tłum, lecz wprost w duszę widza. Uniesiona ręka przypomina gest błogosławieństwa, ale i ciche pożegnanie. Zamiast majestatycznego orszaku – wokół niego kłębi się gromada dziwacznych, groteskowych postaci: jedne mają głowy dzieci, inne twarze lalek czy maski karnawałowe, wiele nosi kolorowe czapeczki przypominające klaunowskie stożki.

Osioł, na którym Chrystus symbolicznie wjeżdża, ma naiwnie uproszczone, niemal zabawkowe oblicze – bardziej z bajki niż z Ewangelii. Na dole dostrzec można lalki, drewniane koniki, fragmenty masek, a nawet trupią czaszkę – wszystko w chaotycznym splocie, jakby świat dziecięcej zabawy mieszał się z powagą Męki.

Tło obrazu jest dwudzielne: z jednej strony nocne, granatowe niebo pełne pustki, z drugiej – ceglany mur, zza którego wyglądają kolejne twarze-maskary. To jakby granica dwóch rzeczywistości – codzienności i sacrum, ludycznego jarmarku i zapowiedzi tragedii.

Całość utrzymana jest w charakterystycznej dla Iwina stylistyce: groteskowo-poetyckiej, balansującej na granicy snu i jawy, zabawy i niepokoju. W tej scenie triumfalny wjazd staje się bardziej opowieścią o samotności i niezrozumieniu niż o chwale.