Oczy tej postaci patrzą tak, jakby widziały więcej, niż chcą powiedzieć.
Zamknięta w szarości tła i fakturze surowego płótna,
jej twarz wyłania się jak duch — delikatna, a zarazem niepokojąco realna.

„Czapka Panda” Olgi Szerstobitow nie jest dziecięcym rekwizytem, lecz maską melancholii.
Biel i czerń tego przebrania to nie zabawa, lecz kontrast:
między światłem a cieniem,
między tym, co łagodne, a tym, co skrywa smutek.

Twarz dziewczyny – jak z fresku, który nie zdążył się jeszcze zetrzeć –
zamyślona, może zagubiona, może już odnaleziona, ale gdzieś indziej niż tu.
Usta wpółotwarte, jakby chciała coś powiedzieć, lecz zrezygnowała.
Oczy – jak tafla zmarzniętej wody – lustro i przepaść.

To obraz, który milczy,
ale w tej ciszy słychać wszystko:
dreszcz zimy, westchnienie samotności,
i coś, co drga jeszcze pod skórą – może nadzieja.

Praca nie jest oprawiona - możliwość oprawy na życzenie.