Kobieta z zamkniętymi oczami trwa w zawieszeniu — jakby uchwycona między snem a przebudzeniem. Jej włosy wirują w powietrzu, jakby unosił je niewidzialny prąd. Spokojna twarz kontrastuje z napięciem dłoni przy szyi.

Tło przypomina kamień lub księżycową powierzchnię — surową, chropowatą, naznaczoną czasem. Wśród tych plam i śladów widać zarys czegoś więcej — jakby cienkiego szkicu skrzydeł, które ktoś próbował zatrzeć, ale nie do końca zdołał.

To cicha opowieść o delikatnej sile. O kimś, kto przetrwał próbę odebrania czegoś ważnego — i mimo śladów, nadal jest sobą.

Praca nie jest oprawiona - możliwość oprawy na życzenie.