Wśród ziemistych smug, jakby wspomnienie zrodzone z pyłu i deszczu,
stoi kobieta w czerni — cicha, nieruchoma jak cień pamięci.
U jej boku — pies, stróż ciszy i powrotów,
wyciągnięty z tej samej głuszy, co ona.

Tło — rozmyte, organiczne, spękane jak skorupa czasu,
skrywa ślady dawnych kroków i szeptów niedokończonych opowieści.
Jakby ziemia opowiadała historię — nie słowami, lecz warstwami.

Ona — z włosami ciemnymi jak noc przed burzą,
spogląda nie w przód, lecz w głąb —
jakby właśnie wróciła
z miejsca, które istnieje tylko dla tych,
którzy potrafią wracać sercem, nie drogą.

Ten obraz to nie scena, lecz zatrzymany oddech —
"Powrót", co nie ma początku ani końca,
lecz trwa gdzieś pomiędzy
ziemią, pamięcią i snem.

Praca nie jest oprawiona - możliwość oprawy na życzenie.